ENGELLERİMİZİ KALDIRALIM

Günlük yaşantımızda engelli bireyleri çoğumuz görüyoruz. Kimi zaman ellerindeki beyaz bastonuyla yürüyenleri, kimi zaman söylemek istediklerini işaretleriyle anlatmaya çalışanları, kimi zaman da tekerlekli sandalye ile karşısına çıkan engelleri aşmaya çalışanları... Önemli olan onları gördüğümüzde onlara acıyan gözlerle bakmak yerine  empati kurarak onlara destek vermek. Netice hepimiz birer engelli adayı değilmiyiz?Hangimiz gözlerimizle işitip, ellerimizle konuşmaya çalışmanın ne demek olduğunu biliyoruz. Oysa onlar gözleriyle dudakları okumaya ve el işaretlerini anlamaya çalışıyorlar. Söyler misiniz bana hangimiz onlara  kuşların cıvıltısını, dalgaların sesini, melodilerin dansını anlatabilir ki. Hangimiz görme engelli birisine baharda açan çiçekleri, gök kuşağını, annesinin anlattığı kırmızı başlıklı kız hikayesindeki kırmızının görünüşünü? hangimiz  anlatabilir ki.Hangimiz istediğimiz halde kaslarımıza söz geçirememenin ne demek olduğunu biliyoruz.... Hiçbirimiz down sendromlu bir çocuğa neden farklı göründüğünü,  işitme engellilere de  sesleri anlatamayız, görme engellilere renkleri tarif edemeyiz, ortopedik engellinin ayakları olamayız, hiperaktif bir çocuğu da durduramayız. Onlar bizden zaten bunları istemiyor. Onların ihtiyaçlarını karşılayabilen eli öpülesi aileleri var. Ne o  ah, tüh, vah, kader böyleymiş gibi sahte tesellileri, ne de acıyarak bakan o gözleri kesinlikle istemiyorlar. İstedikleri çok değil sadece biraz sevgi ve duyarlılık. Ha bir de dışlanmamak?Bir tebessüm, bir merhaba onlara verebileceğimiz  en büyük hediye. Onlara acımak yerine değer verelim.Tamam engelli olmak onların imtihanı olabilir ama onların hayatını kolaylaştırmak için bizim de imtihan edildiğimizin bilincine varmamız gerekir.Başımıza gelen bazı olaylar bizim tercihimiz doğrultusunda yaşanırken, bazı olaylar da tamamen isteğimiz dışında meydana gelir. Allahu Teala tarafından takdir edilmişse mutlaka gerçekleşecektir. Hiçbirimiz bir dakika sonra başımıza neler geleceğini bilemeyiz. Kim bilir gittiğimiz maçta ya da düğünde bir magandanın kurşununa hedef olup ömrümüzün geri kalanını tekerlekli sandalyede geçirebiliriz. Ya da trafikte biz ne kadar dikkatli olursak olalım sorumsuz bir sürücünün hatası yüzünden geri kalan ömrümüzü beyaz bir bastonla geçirebiliriz. Yani engelli olmak kimsenin tercihi değildir. Engel; elde, ayakta, gözde, dilde, kulakta, zihinde değildir. Her ne kadar onlara engelli denilse de asıl  engel onları  görmeyen gözlerimizde, koşmayan ayaklarımızda ve uzanmayan kollarımızdadır. Unutmayalım ki engellilerin ayrı dünyaları yok, bu dünya hepimizin?