Anneyi, babayı, arkadaşı, akrabaları, hayvanları ama hepsinden önce kendini sevmek. Beceremediğimiz ilk şey, Kendimizi Sevmek.
Allah bizi sevme ve sevilme duygusuyla bu dünyada var etmiş. Her şeyi olduğu gibi karşılık beklemeden sevmeyi kalplerimize yerleştirmiş.
İnsanların rengine, diline, siyasi görüşüne bakmaksızın onları sevmek, insana sadece insan olduğu için değer vermek bizim hayatımızın olmazsa olmazlarından. Tabii bunu başarabilirsek.
Ama tüm bunlardan önce kendimizi ne kadar seviyoruz, bunu hiç sorguluyor muyuz? Kendimizi sevmek için sebepler buluyor muyuz?
Her gün uyandığımızda aynanın karşısına geçip bugün hem kendimi hem çevremdekileri tüm kalbimle seveceğim ve mutlu edeceğim demek çok değerli. Çünkü insan öncelikle kendini sevmeli ve kendi değerinin farkında olmalı.
Kendi değerini bilen insan her şeyin değerini bilir; hayatında yer verdiği insanların, varlıkların hepsini sevmenin, mutlu etmenin hazzına ulaşır.
Bir bakın etrafınıza kendisini sevmeyen bu yüzden de insanları sevmekten korkan o kadar çok insan var. Sorun başkalarını sevmemeleri değil.
Sorun kendilerinde olan güzellikleri fark etmeyişlerinde. Kalplerinde bulunan güzellikleri fark etseler kendileri de dahil her şeyi kocaman sevecekler.
İşin özü şu, sevgi insanın kendinde başlar ve kalpten kalbe usulca yayılır.
Çok sevelim ve çok sevilelim.