Sönsün diye yaktık biz bütün sevdalarıÜflerken elimize düşen mumlardanHeykelini yaptık mezar taşlarınınİstemedik yine kırdık hep şamdanlarıÜflemedik sönsün diye yaktığımız mumlarıBildik; kendi sönerse daha yanmayacaktıİzleri var rüzgar gibi geçerken ömürİzleri var yüzümüzden akan çeşmenin Kaynayan iki çift şu bebeklerinİnanma; altında tabut var her gülüşlerin Dalgasındayız hâlâ, muzipce meczupAltın diye aldığımız sahte gümüşlerin Atılırken elimizde kalan okİzi var güvenilen tüm kirişlerinİzleri var, aynanın ötesinde saklananKiri var, günahı var tövbelerde paklanan Ziftten kara sürmelerde gizlenenİzi var sırda sır, celladına saplananÖtelerde kaybolduk, hep ötelerdeDüşen her taşın altında kaldıkKimse elini vermedi, çekildi berilerdeNe sandılar, biz sönmeye yandıkYürek ki, kitap gibi mürekkep izi kandanKırılır bir nazar esse, mayası camdanİzi var yorgunluğun bu şehirden muzdaripKaldığımız yerler, bir dakka kalmaz bizdeAşk bu, canlar ister neden böyle muttalip? Dert aşikar, derman belli, Daha ki mutluluk anlamam neden gizde?