Penceremin kenarında oturuyorum yine,
Karanlık gündüzü hapsetmiş.
Yıldızlar parlak, Ay aydınlık,
Kalbim ise bu yolda en karanlık.

Gökyüzü ağlıyorsa ben de ağlamalıyım diyorum,
Yoksa bir sebebi bile sen olmalıyım.
Hayata dur deyip yaşamı kovalıyorum,
Ben bensizlikte olan sana destek olmalıyım.

Yok, gitti, başlamadı ve bitti.
O kadar kolay ki yazmak hayata,
Bir insanı kırmak o kadar kolay ki.
Ama o zor yolu seçti...

Sevdiğini düşlese insan göz bebekleri büyürmüş,
Ben seni düşledikçe gökte ki karanlık aydınlanıyor,
Ben seni özledikçe karanlık beni de hapsediyor.
Ben seni unuttukça beni aydınlatan mum eriyor.
Ben sen olan her şeyi sensiz yaptıkça ben olamıyor bedenim...