Okulda Öğretmenlikte İlk Günüm

05-02-2022

1286 OKUNMA

Soğuk bir kış günü, Gemerek Lisesi binasından içeri girdim. Durumu anlattıktan sonra; müdür bey ile tanıştık.  Çok güzel bir karşılama değildi. Elimdeki resmi yazıya bakan, müdür bey: - Demek Din Kültürü ve Ahlak bilgisi, öğretmenisiniz, diye, dudak büktü. Arkasından ilave etti. Bu okula atanan, bu branştaki ilk öğretmensiniz... Dışarıda uğuldayarak acı bir rüzgar esiyordu. Soğuk iliklerimize kadar işlemiş iken; içerideki buz gibi hava, bizi dondurmuştu. Müdür beye ne demek istediğinizi anlamadım, der, gibi idim. Anlamsız bir bakışla, biraz da kendime güvenerek - Evet, ilki bize nasip olmuş, hayırlısı olsun, dedim. Aklımda kalan ilk şeyler; soğuk bir gün, bembeyaz bir kar, uğuldayan rüzgar ve asık bir surat... O zamanlarda, Liselerde Ahlak bilgisi, diye, bir ders var idi. Ayrıca, Din Kültürü, dersi seçmeli idi. İsteyen öğrenciler, bu dersi alıyorlardı. Yıl, 1980 aylardan Ocak... Ecevit azınlık hükumeti gitmiş, yerine Demirel azınlık hükumeti, kurulmuştu. O, yıllarda, müdürlüklere kadar, anında atamalar yapıldığı için; bizim müdürümüz, eski hükumet tarafından atanan birisi idi. Kısacası henüz değiştirilmemişti. Değiştirilme endişesi taşıyordu. O, nedenle bize pek yüz vermedi. Sanki hükumete olan kinini, bizden çıkarmak gibi; bir davranışı vardı. Okul öğretime kapalı idi. Şubat tatili başlamıştı. Arkasından soğuk tatili geldi. Okuldaki işlerim bittikten sonra; İlçenin merkezine doğru gittim. Kaymakamlıkta, Liseden sınıf arkadaşım, Mehmet  KARAKAŞ beyi buldum. Bu arada akşam olmuştu, hava kararmıştı. Ben O, gün tekrar şehre dönme planları yaparken; onun imkansız olduğunu öğrendim. Gecelemem gerektiği anlaşıldı. Ancak, konaklamam için; bir otel yahut misafirhanenin olmadığını öğrendim. Bir yerlerde sıcak bir çorba içtikten sonra; Mehmet Bey ile buluşmak için, memurlar lokaline gittim. Durumu Mehmet Beye anlatınca; bana cevap olarak - Üzülme, benim evde kimse yoktur, beraber eve gideriz ve bizde kalırsın, dedi.  Sevinmiştim. Gecenin ilerleyen saatlerine kadar, memur lokalinde kaldık. Sonra çok geç bir saatte, Mehmet Beyin evine ulaştık. Eve girdiğim zaman; beni bir endişe aldı. Evde soba yanmıyordu. Evin içerisi bayağı soğuktu. Ben ise, zaten yıpranmış ve yorgun idim. Belki de onunda etkisi ile, soğuk beni tedirgin etmişti. Eve girdiğimiz zaman, neden arkadaşımın, geç saate kadar eve gelmediğini öğrenmiş oldum. Evde kimse olmadığı için; yatmadan, yatmaya eve geliyordu. Gündüzleri, çalıştığı yer, akşamları ise; Lokal, sıcak idi. Biz o soğuk evde, o gece konakladık. Kimi zaman, çok üşüyerek, üzerimi çıkarmadan, bana gösterilen yatağa uzandım. Gerçi, Erzurum' da öğrenci iken, buna benzer durumları çok yaşamıştım. Erzurum'un O soğuk günlerinde; Bir Otelin salonunun ortasına konan, talaş sobası; kendisine bakan 10 odayı ısıtmakla memur edilmişti. kısacası, biz alışıktık, soğuğa, fırtınaya, kara... Yeter ki, insanın sıcaklığı olsun. O sıcaklığı Mehmet kardeşimde bulmuştum. Elbiselerimle yattığımız yataktan; oflayarak, puflayarak sabahleyin uyandık. Evde fazla zaman geçirmeden, kendimizi dışarı attık. Okuldan göreve başladığıma dair bir belge alarak; Gemerek'ten uzaklaşmayı düşünmüştüm. En son arabayı kaçırmamak adına; seri hareket ediyordum. Nihayet akşam üzeri arabaya binerek; şehrin yolunu tuttum. Gecenin ilerleyen saatlerinde, eve gelmiştim. Sanki, üzerimdeki soğuğun etkisi hiç çıkmayacak, hissi vardı. O, günden sonra; evden iki gün dışarı çıkmadım. Ev halkı, çeşitli sorular yöneltiyordu. Çoğu sorulara, kaçamak cevaplar verdim. Aklımın bir köşesinde, hep ben; Gemerek'e gidince ne yapacağım? Sorusu duruyordu. Aklımdan onlarca plan geçiyordu. Hayaller kuruyordum. Ancak, yaşanan gerçekler, beni bir hayli hırpalamıştı. Okul Müdürü,  - Hoca, sen bu okula başladın amma; Ahlak derslerini sana vermeyebilirim. Aslında bu derslere, felsefecilerin girmesi gerekir, diye; beyanda bulunmuştu. Ben ise; Sivas'ta olduğum süre içerisinde, buna çözüm aramakla meşguldüm. Yılların emeğini vererek, hayaller kurduğum mesleğimin ilk günü; beni pek güzel karşılamamıştı. Onca olumsuz davranışlarla dolu, bir gün yaşamıştım. Annemin sesi ile, düşüncelerimden uyandım. - Üzülme oğlum, ilçeye beraber gideriz, diyordu. Ben ise; nereye, nasıl gideceğiz? Daha yatacak yerimiz bile yoktur, ben sıkıntılarıma, seni ortak edemem, diyemedim. Sadece, olur anlamında; başımı salladım...  Aslında kararnamem, Sivas İl Milli Eğitim müdürlüğüne, depo tayin olarak, gönderilmişti. Sağ olsun, O, gün MEB MÜDÜRLÜĞÜNDE VEKALETEN BAKAN ARKADAŞ; BİZİM BEŞ YILLIK EĞİTİMDEN GEÇEREK, ÖĞRETMENLİĞİ HAK EDİŞİMİZİ GÖZ ÖNÜNDE bulundurmamışlardı.  Kendisine yakın olduğunu kabul ettiği kimi arkadaşları; ''O, arkadaşlar, hızlandırılmış eğitim mezunları olmalarına rağmen''; şehrin merkezine atadı. Sonradan, O, ARKADAŞLARIN ÇOĞU İDARECİ OLDU.  Bugün eğitim ve öğretimden şikayetçi olan kimi insanlar; O, günlerin kendilerine hiç de hak etmedikleri payeler, verildiklerini unutmaktadırlar. Temeli böyle atılan bir öğretim sisteminden, öyle yetişmiş öğretmenden fayda beklenir mi? Üstelik, O, arkadaşların çoğu; senelerce bu kurumları, idare ettiler. Bugün şikayetçi olmaya ne kadar hakları vardır, bilemem?  İşte, O günün vekaletine bakan arkadaş, bizi kendisine yakın görmediği için; kendi yetkisinde olan tercihini kullanarak şehrin merkezinde bir sürü ihtiyaç var iken; Bizi Gemerek ilçesine göndermişti.  Biz, bize verilen bu görevi tereddüt etmeden yerine getirdik ve de oradaki gençlerin de bize ihtiyacı vardır, diyerek, gittik görevimize başladık.  Bize bu tür davranışı hak gören insanı da ALLAH' a havale ettik... Buluştururlar bizi bir güne hesapta, anlayışına inanıyorduk... O gün bana Ahlak derslerini vermek istemeyen müdüre inat, öğretmenlik hayatım boyunca, Fen ve Matematik dersleri hariç, tüm derslere girme imkanım oldu. Felsefeden, Beden Eğitimine kadar... Yıllarca idareci olarak çalıştım. Çünkü ben spor alt yapısı olan, bazı dallarda aktif spor yapmış birisi idim. Yıllarca bu becerimden dolayı, okullar arası spor müsabakalarında çalıştırıcı ve idareci olarak görev aldım. Onlarca başarıya imza attım. Şehirler arası yolculuklarda, güzel anılar biriktirdim. Üstelik ilk FRANSIZCA dersini yine müdür efendi atandığım bu okulda bana vermek zorunda kalmıştı. Sonradan aynı ilçeye öğretmen olarak atanan kadim dostum Ahmet Özaydın Bey ile ortak bir ev kiraladık. Bize bu süreçte her türlü yardımı yapmak için çalışan rahmetli Mustafa Kızışar beyi, bir kez daha rahmet ve minnetle anıyorum. Böylece, okuldan, okulun eğitime başlayacağı güne kadar ayrılıp, eve dönmüş olduk. Çok sevdiğim mesleğime ilk adımı attım...