Bazen durup öylece insanları izliyorum,

Durduğum her an kendime kötü olduğumu hatırlatıyorum.

Her bakışımda yeni bir ses duyuyorum,

Yine bir köşede birbirinin arkasından konuşup yüzüne gülen insanlarmış anlıyorum.

Hayat diyorum kader gibi yazıyorum,

Arada kendime anlatıp şâha kalkıyorum.

Sonu üşengeçlik biliyorum.

Kendi hayatlarında yaptıklarını bana anlatan insanların beni yıkışını izliyorum,

Ben diye başladığım her cümleme sizlerle nokta koyuyorum.

Cesaret nedir bilmeyen insanların cesurumsu haline gülüp,

Hayretle konuşacağım günü beklediklerini hissediyorum.

SENİNİM

Her an ölüm gibi,

Ayrılık sanki zulüm.

Ayrılmak kolay ise,

Ölümdür benim acı sonum.

Soluksuz kaldım geceleri,

Soldum yoklukta susuz.

Koktum, kirlendim, ıslandım,

Yağmurda kuru köküm.

Yolum yokuş,

Sonum yokuşta durmuş.

Özledim dedim hasret bitmiş,

Sen olmuşum haberim yokmuş.