"Muayeneye gelen bir hasta ile kısa bir bakışma sonunda tanıdık birbirimizi.

İlkokul arkadaşımdı.

Beni evine davet etti.

Gittik, samimice ağırladı.

Sonra heyecanla albümden bir fotoğraf çıkarıp uzattı.

- Bak bizim sınıfın mezuniyet fotoğrafı ama sen ya yoksun ya da ben çıkaramadım, dedi.

Fotoğrafı görünce başımdan kaynar sular döküldü, Nefesim daraldı, bayılacak gibi oldum.

Ben de vardım o fotoğrafta ama o farkında değildi. Zira Öğretmen 25 er kuruş para toplamış, ben veremeyince de;

- sen ayrıl şöyle kenarda bekle

diye beni çıkarmıştı gruptan.

Bir kaç adım uzakta beklediğim halde, fotoğrafta ben de çıkmıştım ama vücudumun sadece yarısı görünüyordu.

Öğretmenimizin o muamelesi beni çok etkilemişti. Çok üzülmüş, günlerce tesirinden kurtulamamış ve hatırladıkça ağlamıştım.

Şimdi doktor oldum ama arkadaşım farkında olmadan, hiç bir hekimin iyileştiremeyeceği bir yarayı seneler sonra yeniden kanatmıştı. "

(Genç Beyin dergisinden İktibas edilmiştir.)

Öğretmenler, Hocalar, Muhteremler ...

o kadar mühim bir vazife ki sizin ki.

Bir sözünüzle insanları ikiye bölebilir,

bir fiskenizle paramparça edebilirsiniz.

Ne olur önceliğiniz hep ve sadece, size emanet edilenler olsun.

Başka hiç bir şey değil. (H.M)