Sivas, 2005 yılının o bahar sabahına bir futbol mucizesine uyanmıştı. Anadolu’nun kadim topraklarında yıllardır hasretle beklenen bir düş, İsmail Kartal önderliğinde gerçeğe dönüşmüştü. Kırmızı-beyazlılar, 2. Lig A Kategorisi'nde zorlu bir sezonun ardından şampiyon olmuş, tarihlerinde ilk kez Süper Lig’e adlarını yazdırmışlardı.
Bu yalnızca bir futbol zaferi değildi; bir halkın hayalinin, inancının, direncinin zaferiydi. Tribünlerde coşku, sahada cesaret vardı. O sezon Sivasspor’un kadrosunda, sonradan kulüp efsanesi olacak Hayrettin Yerlikaya, orta sahada istikrarıyla Muhammet Ali Kurtuluş, kalede güven veren Yavuz Eraydın ve fileleri havalandıran Ufuk Ateş gibi isimler vardı. Herkes tek yürek olmuştu. O takım yalnızca rakiplerini değil, Anadolu’daki umutsuzluğu da alt etmişti.
İsmail Kartal’ın disiplini, kararlılığı ve “Bu şehir bu ligi hak ediyor” diyerek kaldırdığı yumruğu, bir kentin kaderini değiştirmişti.
Ama şimdi…
2025 yılının Mayıs ayındayız. Sivas bu kez sessizliğe uyanıyor. Sevinç yerini endişeye, kutlamalar ise içe dönük dualara bırakmış. Süper Lig’deki 36. sezonunun son virajında Sivasspor, küme düşme hattının hemen üzerinde. Önlerinde kaderi belirleyecek bir maç var: Samsunspor karşılaşması.
Artık ne Taner Gülleri var sahada, ne de kenarda İsmail Kartal’ın sesi… Ama şehir hâlâ aynı şehir. Umudun da hüznün de adresi: Sivas.
Taraftarlar, o eski günleri hatırlıyor:
Şampiyonluk turunda dökülen gözyaşlarını, coşkulu tezahüratları, sonsuz inancı…
Bugün ise dillerde tek bir cümle var:
“Yeniden ayağa kalkabilir miyiz?”
Futbol Anadolu’da sadece bir oyun değildir. Bir kentin sesi, umudu, aynasıdır. Sivasspor’un bu düşüşe izin vermemesi için artık sadece teknik ve taktik değil, o eski ruh gereklidir. Tıpkı o 2004-2005 sezonunda olduğu gibi…
Kim bilir… Belki bu son maç, bir son değil, yeni bir dirilişin başlangıcıdır.
Ve belki bir gün, yine bir bahar sabahı, Sivas yeniden ayağa kalkar.
