Gündüz yerini bıraktıkça geceye,

Zannederim ki, insanlar yürümeyi unutur.

Kaldırımlar yalnızlıkta boğulur,

Gece yârenine kavuşur.

Gece yerini bıraktıkça gündüze,

Zannetmem, şeref gerçek yok olur.

Sessizlik sevdanın acısında kaybolur,

Gündüz yâren yâr’a seyrolur.

Ateş dumanını kattıkça havaya,

Gidemem, aşk sonsuzluğa kaybolur.

Sevgi aşktan kahrolur,

Buz erir deniz, deniz taşar sel olur.