Açlıktan ölen insanlar umursanmadı,

Şiddetten ölenler gibi.

Varlıkta mutlu olanlar bitti,

Yoklukta yaşayan bedenlerin umudu gibi...

Milyonlar çekti acıyı hastalık olmadan,

Milyonerler sadece yaşadığını zannetti.

Nefes alan herkes içinde,

Dünya adeta bir ev gibi.

Ölüm kapının önünde,

Bu sesler bir sonun habercisi gibi...

Evde ölen oldu mu üzülürdü ev halkı,

Bizler evimizde ki ölümü unutmuş gibi,

Tepkisiz, adaletsiz ve saygısızca yaşıyoruz.

Ama bilmiyoruz ki en büyük saygısızlığı kendimize yapıyoruz.