?Okumuş mürekkep yalamış insandan zarar gelmez? diye bir söz vardır. İnsanlarımız bu söze o kadar itibar ederler ki, üniversite tahsili görmüş bir kişi toplumun ahlaki değerleriyle örtüşmeyecek bir hataya düştüğünde, ?Okumuş insandan hiç beklemezdik? diye şaşkınlıklarını dile getirirler. Oysa okullarımızda verilen eğitim sadece çocuklarımızın meslek edinmeleri için kapı aralıyor fakat onların tutum ve davranışlarına tesir edemiyor. Hatırlayacağınız üzere, geçmişte sözde en iyi okullarda okumuş, hemen her konuda aile tarafından desteklenmiş Cem Garipoğlu diye bir katil vardı. Bir de akıllara durgunluk veren cinayet hikâyeleriyle gündemimizi işgal eden Atalay Filiz´i hepiniz hatırlarsınız. Her iki gencin de sözde iyi okullarda eğitim aldıkları ve başarılı oldukları söylenmişti.
Okullarda verilen eğitim çocukları belli konularda bilgilendiriyor fakat onların vicdanlarına ulaşamıyor. O yüzden onlarca genç görmek ve işitmek dahi istemediğimiz büyük hatalara sürüklenebiliyorlar? Üniversite tahsili edinmenin ve istenilen mesleği elde etmenin, başarıdan başarıya koşmanın kişinin ahlaki değerlerine tek başına bir katkısı olmuyor. İşte tam da bu nedenle ilk eğitim ailede başlar diyoruz ya? Çocuğunuzla birlikte her şeyi sevin; kuşları, çiçekleri, doğayı, insanları, bebekleri? Komşularınıza karşı yardımsever ve paylaşımcı olun, birlikte aç hayvanları besleyin, çiçekleri sulayın, çiçeklerle konuşun? İhtiyaç sahiplerine yardımda bulunun, giymediğiniz elbiseleri birlikte ayırarak yardıma ihtiyacı olan kişilere götürün, her şeyden önemlisi onu sevin ve örneğin düştüğünde ona bağırmak yerine sarılarak canının acıyıp acımadığını sorun. Sevgi ortamında büyüyen çocuklar anne ve babalarından sevgiyi ve merhametli olmayı öğrenirler. Ancak her hatasında kendisine bağırılan, aşağılanan çocuklar şiddeti öğrenecek ve merhametli olmaktan bihaber hale gelecektir. Siz yaptığınız davranışlarınızda vicdan ve merhamet duygusunu ön planda tutarsanız çocuğunuz da bunun ne kadar güzel bir davranış olduğunu görecek ve kendisi de bu şekilde davranacaktır. Çocuğa doğru ve yanlış davranışlar konusunda yol göstermeliyiz. Çocuklar dünyayı anne ve babalarıyla tanırlar. Anlamadığını düşünsek bile bebeklik döneminden itibaren hangi davranışları neden sergilememesi gerektiği ile ilgili, yaşına uygun, kısa ve net ifadelerle bilgi vermek en önemli ebeveynlik görevlerimizden. Hatalı davranışlarının sonucu ile onları yüzleştirmeliyiz. Arkadaşının eşyasına verdiği zararı kendi harçlığı ile telafi eden bir çocuk öğrenir ki, her davranışın bir sonucu vardır ve davranışlarının sorumluluğunu üstlenmek zorundadır. Büyürken sınır kon(a)mamış çocuklar, gelecekte başkalarının hak ve özgürlüklerine saygı duymayan yetişkinler olmaya mahkûmdur. ?Yeryüzünde benim dışımda da canlılar var" bilinci ile hareket ettiğimizde ve çocuğumuzun sorumlulukları üzerinde hassasiyetle durduğumuzda zaten işin büyük kısmını halletmiş oluruz. Netice çocuklarımız biz ebeveynlerini örnek alıyor değil mi? Çocuğunuzda yanlış bir şeyler görüyorsanız kendinize dönüp bakmanız gerekli. Çocuğunuz yanlış yapıyor ve görmüyorsanız durum çok daha vahim.
Zor iş çocuk yetiştirmek; dünyaya getirmek yetmez, özenle, sabırla ilmek ilmek işlemek gerek...
Bizim daha çok eşyaya, daha çok paraya, daha büyük bir eve, daha pahalı bir arabaya değil, vicdanlı bireylere ihtiyacımız var. Vicdan. Daha çok VİCDAN!...
