Lale devrinde açan nilüferler gibiyim
Suyu çıkmış hayatın üstüne kurulmuşum
Çıkıp gidesim gelmiş, bir meçhule ansızın
Köküm benden muzdarip, ben ondan yorulmuşum
Bir güvercin kanadında asılır gökyüzü
Toprağa gömülür insanlık, diz boyu, dizler boyu
Kalksa ve konuşsa yerdeki her bir ölü
Kurusa kötülüğün gayrimeşru her soyu
Gözyaşına şımaran nilüferler gibiyim
Hem birazcık akıllı, hem birazcık deliyim
Çözmeye çalışanlar kördüğüm oldu bir bir
Kendimi eledim de yine kendimdi kevgir
Ya yağmur yağarsa, ıslanırsa dallarım
Ayazında kalırsam yüreğin sokağında
Ya şimşek çakar da varamadan ölürsem
Sulara defnetmeyin, pranga şakağımda
Renkleri kovalayan nilüferler gibiyim
Kelebeklere uçmayı fısıldayan aslında
Yusuf'un zimmetine düştü bence kuyular
Leyla Leyla'yı bulsa kaybolur karasında
Çok köleye taç taktım; krallığı farkettim
Anladım ki nihayet ağa benim paşa ben
Kendini bilmek imiş en kavi asıl bilgi
Boşa çıkarmış onsuz Rabbini bile bilsen...
leylifer
