Bursa'da bir esnaf, bir bileklik bulur.
Fikir almak için gittiği sarraf, çok özel bir elmas tasarım olduğunu ve en az iki milyon lira edeceğini söyler.
Bunun üzerine, mücevherin sahibini bulmak için birçok yere haber bırakır.
Sonunda sahibi bulunur...
Kendince test ettikten sonra, sahibi olduğuna kanaat getirerek bilekliği teslim eder.
Bilekliğin sahibi, soğuk, ilgisiz ve üstenci bir tavırla teslim alırken, bu güzel insana, bir teşekkürü bile çok görür.
Olaya şahit olanlar,
''Yahu sen nasıl adamsın, bir ödül ver, ya da bir teşekkür et veya hiç değilse bir sevin. Senin ruhun yok mu, taş mısın sen'' diye çıkışırlar.
Adam; ''Neyine teşekkür edeceğim. Zaten sertifikalı ürün kimseye satamazdı. Beni oyaladığı için, asıl onun benden özür dilemesi lazım'' der.
Ve
İki milyonluk mücevheri, sırf helal/haram kaygısıyla sahibini bulup iade eden adamın şaşkın bakışları arasında, oradan uzaklaşır...
Bu hissiz oduna, sizin de ağzınızın kötüsü kaldı değil mi
Allah'ın servet verip, bir kuru teşekkürden ibaret, nezaket ve zarafet kırıntısından mahrum bıraktığı şahıs için ne dersiniz ve kime, neye benzetirsiniz bilmem.
Ama
Ben kimlere benzediğini galiba çok iyi biliyorum.
Hani şu, iktidarın yaptığı hiç bir hizmeti görmeyen, biraz sıkıştırınca da ''E canım, yaptıysa bizim paramızla yaptı, kendi cebinden mi yaptı'' diyerek; insanı alnının çatından kaşıyanlar var ya işte onlara benziyor...
Hem bunlar öyle az buz da değiller ha.
Hemen yanımızda, yakınımızda da olmak üzere sayıca o kadar çoklar ki.
Hatta biraz daha gayret etseler, bizi geçecek kadar çoklar...
