Vefa konusunda, birçok evcil hayvan daha güzel misaller sergiliyor olsa da, vefa en çok insana yakışıyor dostlar.
Zira vefa, öncelikle muhatabına kıymet vermeyi gerektiriyor.
İkinci olarak da, hiçbir çıkar gözetmemeyi hatta zararı göze almayı.
Kaybedenin yanında görünmek vefadır mesela.
Ya da bir zamanlar çok önemli makamlara oturmuş olana, kimsenin kapısını çalmadığı zamanda yakın olmak...
Oldum olası, bir bürokratın tanışma yemeğine değil veda yemeğine katılanlar daha kıymetlidir nazarımda...
Bu topraklarda bir zamanlar Dünyanın en vefalı insanları hayat sürerlerdi.
Şimdi en hesapçıları yaşıyor...
İnsanların çoğu bir şekilde mecbur hissettiklerine yakın oluyor, daha doğrusu öyle görünüyorlar.
Eğer değillerse, ya da mecburiyet sona ermişse, senelerce aynı mekanı paylaşıp kader birliği etmiş olsanız bile tanımazdan geliyor, selamınızı bile almıyorlar.
İnsan adına çok yazık, insanlık adına çok acınası...
Kendi namıma;
Yakın görüştüklerimizin yanında, senelerce hiç görüşmemiş bile olsak, muhabbetimizin eksilmediği dostlarımız var çok şükür.
Allah yokluklarını göstermesin...
Hani diyor ya Ozan;
" Beni setreyleye aduden elden,
Her yüze gülen dost olmuş olmamış" ... ( H.M.)
